- Wspominałeś poprzednio coś o więzi prenatalnej?
- Owszem. Było już o tym przytulaniu, jak mi się zdaje?
- Wiesz co? Ja to się jednak o ciebie martwię. A o siebie wręcz zaczynam obawiać. Na pewno dobrze się czujesz?
- Doskonale. Nie pękaj. Ciebie przytulał nie będę, nie ten typ. Ma Ci kto ten serwis zapewniać.
Z dużą dozą satysfakcji odnotowuję, że najwyraźniej moje odczytywanie pewnych emocji chyba było właściwe. Na moim ulubionym kanale na temat Azji autor wprost potwierdził obawy pewnej części psychologów Japońskich. Dotyczą one tego, że sposób bycia wypierający kontakt bezpośredni pomiędzy ludźmi, powoduje określone bardzo negatywne konsekwencje dla zdrowia psychicznego. Cóż wg. mnie kwestia tego braku kontaktu fizycznego i jego znaczenie są obecne i można je wyłapać w niektórych mangach.
Ale wracajmy teraz do naszych pięciu bliźniaczych panienek. Zaproponuję tu zabawę w pewne kalkulacje odnośnie przytulania.
Zakładam, że naprawdę zgrana para w długotrwałym związku heroicznie trzyma się 2 godzin tygodniowo w czasie których solennie pracuje nad utrzymaniem swojej więzi. W dłuższym związku to trudne ale wykonalne. W roku mamy 52 tygodnie, po 2 godziny intensywnego wtulania się w tygodniu daje nam 104 godziny przytulaskowe w roku.
- Pracuje? Czy ja dobrze kombinuję co masz na myśli?
- Jak Cię znam to tak. Ale przecież to nie tylko o to chodzi.
- Ciąża trwa 40 tygodni. Odrzućmy z tego dajmy na to, te pierwsze 10 tygodni. Badania nad okresem prenatalnym trwają, i jasnym jest tylko, że to okres niesłychanie ważny. W sumie to tak do końca nie wiadomo od którego tygodnia możemy mówić o jakieś świadomości płodu. Przyjmijmy sobie, że to będzie gdzieś po 10 tygodniu. Kupujemy?
- Dobra, na razie tak.
- Mamy więc 30 tygodni, razy 7 dni, razy 24 godziny co daje nam 5040 godzin przytulania bliźniaków w mamusinym brzuszku.
Przeliczając to na godziny przytulania wyrabiane przez naszą hipotetyczną parę małżeńską. To bliźniaki przychodząc na świat mają za sobą „staż małżeński”, w tym tworzącym wieź przytulaniu się dosyć poważny. Taki jaki ta dobrze prowadząca się dorosła para wypracuje po 48 latach wspólnego pożycia. Robi wrażenie?
- Ano, robi. Większa połowa życia w stażu przytulania się od razu na starcie.
- OK. Nawet jeśli przyjmiemy tylko niższy czas pojawiania się świadomości tj. od jakiegoś 4,5 miesiąca ciąży (a wiem, że to są kwestie mocno sporne):
Cyt: „W piątym miesiącu ciąży w mózgu powstają komórki nerwowe, dzięki którym dziecko będzie mogło rozpoznawać smak, zapach, dźwięk, światło oraz dotyk. Dziecko w brzuchu mamy zaczyna być zdolne do reagowania na odgłosy. Między 21. a 24. tygodniem ciąży rozwija się zmysł dotyku, a eksperci uważają, że płód zaczyna odbierać bodźce bólowe.”
- Dobra, czyli tu mamy to już na pewniaka? Jak widać.
- No i wychodzi nam z tego wg. kalkulacji jak wyżej, staż więzi jak dla zamodelowanej pary porównywany do tego jak w 29 letnim małżeństwie.
- Jak będziesz miał szczęście i zdrowie to to jest 1/3 życia. I tak niezły wynik.
- Och o takich drobiazgach jak np. wspólne pływanie w wodach płodowych, słuchanie bicia serca matki i rodzeństwa, wspólne łożysko, wpływ jedzenia i nastrojów matki . . . etc. etc. Ot takie tam banały (zapewne) bez znaczenia!
Czyż nie?
- To co . . . z tym Elvisem? Dajemy? Czy innym razem.
- Dajemy, ale wersję mega krótką. Streszczamy się.
- Ok, Elvis był bliźniakiem. I co z tego
- Może to mieć bardzo duże znaczenie. Jego brat zmarł przy porodzie. Kiedyś widziałem film w którym jakiś psycholog twierdził, że strata brata była dla Elvisa raną która nigdy się nie zagoiła. Stąd taka kompulsywna jazda na krawędzi. To syndrom ocalonego i chęć przeżycia życia za dwóch, w tym za tego zmarłego brata. I być może to go w końcu pośrednio ale zabiło, właśnie ta zerwana z bratem więź. I być może poczucie winy, bo on urodził się silniejszy. Może zresztą właśnie kosztem brata. Tamtego filmu nie znalazłem. Ale polecam początek tego filmiku.
https://www.youtube.com/watch?v=z1P2RNZNcsM
- Po tym wszystkim co napisaliśmy o bliźniaczkach taka hipoteza nie wydaje się już czymś bardzo irracjonalnym.
- Chyba tak. I tu widać jak poważne problemy mogą mieć te dziewczyny ze swoją więzią i jej zerwaniem. I nie jest to bynajmniej jakiś problem sztucznie wykreowany w celu ubarwienia tej opowieści.
- Dobra, basta. To romans jest, pamiętasz o tym? Starczy! Może wreszcie tym się zajmijmy
- Ciężki temat. Może pomyślimy o tym następnym razem. Jeśli będą chętni.
Ten typ tak ma. Dobra . . . Elvisa sobie darujemy. 
