Ja natomiast jestem zadowolona z zakupu. Kreska oczywiście jest piękna. Mamy kolorową stronę, taką do rozłożenia, z wizerunkami bohaterów tej mangi. Cieszy mnie to, bo kolorowe ilustracje autorki zawsze są piękne. Obwoluta też się ładnie prezentuje, cieszę się, że opis z tyłu nie zakrywa części ilustracji, tylko jest zamieszczony w prawie przezroczystej ramce.
W środku kreska jest równie piękna i bardzo szczegółowa. Projekty postaci bardzo mi się podoba, zarówno żeńskich jak i męskich
Jednak zgodzę się z tym, że przy scenach komediowych niepotrzebnie rysowała brzydkie miny, ale nie ma ich aż tak dużo, żebym przeszkadzało to w odbiorze.
Najlepiej podobało mi się drugie opowiadanie
Złotego Rycerza. Miało kilka ciekawych zwrotów akcji i nieprzewidywalne zakończenie. Poza tym mamy tutaj jeden pomysł, który jest ważnym elementem świata przedstawionego w Adekanie.
► Pokaż Spoiler
Występowanie "nadludzi" o szczególnych umiejętnościach.
Polubiłam bohaterkę tego opowiadania. Wydaje się niepozorna, ale coś skrywa. Poza tym dowiadujemy się coś o jej przeszłości i jest pokazane, jak ułoży się jej przyszłość.
Projekt postaci głównego bohatera został również przejęty w Adekanie, jednak tutaj nie ma niestety tak złożonej osobowości. Shirou jest też kobieciarzem, ale nie zachowuje się tak frywolnie jak Anri. Poza tym Shirou jest jak na mój gust za miły i pomocny (Anri jest całkiem innym typem osobowości). Bezinteresowne pomaganie mieszkańcom wioski w codziennych problemach nie było jakoś szczególnie interesujące.
► Pokaż Spoiler
Uratowanie sierot z pola bitwy też mnie niezbyt zainteresowało. Za to scena, kiedy go za to ukarano przypomniała mi sceny z przeszłości Anri.
Dlatego pierwsze opowiadanie uważam za najsłabsze.
O przejęciu projektu postaci zostało też napisane w komentarzu autorki. Podoba mi się, że umieszczono po dwóch głównych opowiadaniach kilka słów autorki na ich temat (po jednej stronie). Mamy tu do czynienia z debiutanckimi pracami, niezwiązanymi bezpośrednio z innymi jej pracami. Jednak widoczne są pomysły, które autorka wykorzystała potem w Adekanie.
► Pokaż Spoiler
Jak choćby pomysł z uzależnieniem mieszkańców wioski od narkotyku czy wielożeństwo w plemieniu barbarzyńców. Choć w Adekanie jest to w zupełnie inny sposób przedstawione i ma lepsze wyjaśnienie.
to opowieść o pokonywaniu stereotypów. Podoba mi się pomysł z zawodem piastunki dzwonów, która ma ostrzegać przed atakiem wroga. Pokazane są obie strony konfliktu i konflikt wewnętrzny Anzu, która nie chce zdradzić swojej wioski, ale też nie chce by nieznajomemu stała się krzywda. Żadna strona nie ma całkowitej racji po swojej stronie.
► Pokaż Spoiler
Np. starosta zabił świnię i napisał na niej groźbę, żeby podburzyć mieszkańców wioski. Albo sprawa z uprawianiem narkotyku bez wiedzy mieszkańców. Z drugiej strony barbarzyńcy naprawdę chcieli zaatakować wioskę, a książę wcale nie przybył w poszukiwaniu żony, tylko chciał odciągnąć uwagę strażników.
Jeden askpekt mógł być jak dla mnie bardziej rozbudowany.
► Pokaż Spoiler
Mianowicie stosunek dziewczyn z wioski do bohaterki. Konflikt nie został bowiem rozwiązany.
Ostatnie opowiadanie jest najkrótsze i traktuje o dziewczynie, która chce kupić ukochanemu prezent. Jednak nie wie, co wybrać. Polubiłam postać sklepikarza, który zaangażował się by pomóc klientce wybrać prezent, który pasowałby do jej ukochanego. Zakończenie również mi się spodobało. Rozwiązało się inaczej niż się zapowiadało, co zawsze wychodzi na plus.
Opowiadania są w lżejszym klimacie niż inne prace autorki, więc nie powinno się spodziewać takiej głębi i aspektu psychologicznego jak w przypadku opowiadań umieszczonych w Adekanie. Brakuje tutaj również tak ciekawych bohaterów. Świat opowiadań nie jest też tak rozbudowany. Klimat mangi sprawia, że nie mamy tutaj raczej żadnych krwawych czy brutalnych scen. Poważniejsze wątki zostały złagodzone i wszystko dobrze się kończy, choć czasem inaczej niż by się wydawało
. 
